Het spinnetje
Op een saaie dag reed ik over de A2. Ineens zakte voor mijn ogen een klein spinnetje naar beneden. Hij of zij, wie zal het zeggen, daalde vanachter de zonneklep, aan een voor mij onzichtbaar draadje, naar een positie zo net een beetje boven mijn gezichtsveld. Terwijl ik het verkeer in de gaten hield keek ik zo nu en dan met een oog naar dit onooglijk klein geval dat blijkbaar van plan was in mijn auto te gaan wonen.

Ik heb een zwak voor spinnen. Ze vertegenwoordigen een totaal andere wereld. In de regel zijn ze nuttig voor ons omdat ze kleine insecten en luizen opruimen en ze zijn in het algemeen ongevaarlijk. Ze zijn honkvast en gaan dus niet zoals andere insecten een beetje in jouw eten hun eitjes leggen, op je boterham poepen of in je sla zitten. Even laten zag ik nog net hoe hij naar boven klom en hij verdween achter de zonneklep. Ik dacht er niet meer over na, tot een week later. Ik sta voor een stoplicht en daar komt ie weer. Even mijn leesbril opzetten zodat ik hem goed kan bekijken. Een wezen zo groot als een speldenkop met een stel pootjes. Als het goed is acht. Even zie ik ook een flits van de doorzichtige draad waarlangs hij reist. Het licht gaat op groen, ik rij, en even later is ie ook weer verdwenen.

Vorige week had ik een korte vakantie in Zeeland. Ik sta op de parkeerplaats te wachten op mijn vrouw die wat boodschappen doet. En daar komt ie. Hoe is het mogelijk. Al ruim drie maanden leeft dat beestje in mijn auto. Maar waar leeft ie van? Bijzonder! Hij zakt deze keer helemaal op ooghoogte. Mijn raam staat open en ik hoor de zee. Dan komt er een vreemde gedachte in me op. Ik pak boven bij de zonneklep zijn onzichtbare draad en breng mijn hand naar het raam. Hij zweeft even voor mijn neus en terwijl ik hem buiten zet zeg ik: ‘hier, Zeeland. Zo kom je nog eens ergens’. ‘Tegen wie zit je te praten?’ vraagt mijn vrouw die er net aankomt. ‘Tegen een spin’ zeg ik. Gelukkig is mijn vrouw er aan gewend dat ik zo nu en dan dingen zeg die nergens op slaan.

We rijden weg en de hele dag heb ik zitten twijfelen. Heb ik er nou goed aan gedaan dat ik die spin de kans heb gegeven om wat van de wereld te zien, dat ik hem los heb gemaakt van dat gezapige saaie leventje achter de zonneklep van mijn auto. Spinnen zijn taaie rakkers, ze redden zich wel en een beetje verruiming van geest en verbreding van wereldbeeld, daar ben ik altijd wel vóór. Van de andere kant, het was wel een heel klein beestje. Misschien was ie alleen maar gebouwd om te kunnen leven in een tochtvrij stabiel binnenklimaat. Wat een onzekerheid. Maar gedane zaken nemen geen keer. Ik wens hem alle geluk toe!

Thuis • Bertus • Podium • Muziek • Zolder • Woord • Winkel • Contact   /   bieb • spinsels • de oude doos • geneuzel • poeziealbum